یکى از اعمال پسندیده‌اى که انسان، با آن ارزش پیدا مى‌کند و انسان را عوض مى‌کند، دلدادگى به سجده است.
کسى که از سجده کردن و عبودیت در درگاه خدا لذت مى‌برد، صاحب ارزش والایى است؛ چرا که طبق فرمایش حضرت امام رضا علیه‌السلام، اقرب ما یکون العبد من اللّه عزوجل و هو ساجد؛ کافى3/264، یعنى نزدیک‌ترین حالى که براى بنده نسبت به خداى متعال است، حالت سجده است.
هر کس مى‌تواند تجربه و آزمایش کند که این عمل چقدر در زندگى ما ارزشمند و مفید است.
بى‌شک لذت و حلاوت سجده در دلى که دلدادگى به دنیا را همراه داشته باشد، به کام کسى که فریفته دنیا هست، پیدا نمى‌شود.
و نمى‌شود انسانى حبّ دنیا داشته باشد، آن وقت سحرخیز باشد و از عبادت خدا لذت ببرد.
در اصول کافى از حضرت امام صادق علیه‌السلام روایتى نقل شده که “جعل الخیر کله فى بیت و جعل مفتاحه الزهد فى الدنیا”؛ یعنى تمام سعادت‌ها در جایى قرار گرفته و درش را هم بسته‌اند، حالا چه کلیدى هست که این سعادت‌ها را مى‌تواند به روى انسان باز کند؟ امام مى‌فرمایند: زهد و بى‌تعلقى نسبت به دنیا.
همین‌طور حضرت امام صادق علیه‌السلام مى‌فرمایند: حرام على قلوبکم ان تعرف حلاوة الایمان حتى تزهد فى الدنیا؛ کافى2/128، یعنى حرام است بر شما که حلاوت ایمان را بچشید، مگر این‌که به دنیا بى‌توجه باشید.
اسلام دین اعتدال است و این‌گونه توصیه‌هاى معصومین علیهم‌السلام براى این است که ما را از شیفتگى بیش از حد دنیا نجات دهند و ارزش‌هاى والاتر را به ما معرفى نمایند که ما را بالاتر ببرد، تا در منجلات دنیا گرفتار نشویم؛ و گرنه اسلام با دنیا داشتن مخالف نیست.
بحث درباره ارزش سجده بود، امام صادق علیه‌السلام در حدیثى مى‌فرمایند: ما خسر واللّه من اتى بحقیقة السجود و لو کان فى العمر مرة واحدة؛ مستدرک4/482، یعنى اگر کسى در تمام عمر خود، یک سجده واقعى انجام دهد، هیچ ضررى در دنیا نکرده است، به عبارت دیگر یک سجده واقعى که انسان در آن حال متوجه شود که در برابر چه کسى خودش را این‌طور ذلیل کرده، سود فراوانى نصیب او مى‌شود.
طبق این روایت اگر کسى از سجده کردن احساس لذت نماید، دلیل بر این است که حبّ دنیایى در عمق جان او متمرکز نشده است.
برگرفته از نشریه افق حوزه
هنوز دیدگاهی وجود ندارد.
دیدگاهتان را بنویسید
بدون دیدگاه